Blog

Drzewko wyrosło w domu. Koty nie kłamały! To znaczy przyznam Wam, że tylko tak mówię, że niby wyrosło, bo przecież wiem, że przynieśli je Ludzie. Chyba, bo nikt mi tego nie chce wyjaśnić! A ono wczoraj po prostu jakoś się pojawiło i teraz stoi, zapraszając do zwiedzania. Zapraszając koty oczywiście, bo Ludzie, nawet jeśli to drzewko jakoś tu sprowadzili, to chyba tylko dla idei. Nic z nim nie robią, chodzą wokół i patrzą. Czyli to tak, jakby trochę się marnowało… A po drugie, po co w ogóle coś jest w domu, jeśli nie miałoby być dla Kota? Pies w tym momencie się wtrąca, że nie rozumie, dlaczego nie zakładam, że coś mogłoby być dla Psa, ale pominę ten dziwny pomysł milczeniem.

Aha, i drzewko nie wygląda jak te za oknem, tylko wyrosły na nim różne przyjemnie bimbające zabawki dla kotów. Najbardziej to lubię te słomiane – aniołki, kółeczka, kulki. Można je cudownie przegryzać… To znaczy, chciałam powiedzieć – satysfakcjonująco użytkować. Łańcuchy też są milutkie, bombki… Oczywiście Ludzie robią mnóstwo hałasu, gdy ktoś upoważniony wspina się na drzewko i zaczyna je użytkować. Czasem coś tam niby spada, niby się niszczy… Nie powinni tak panikować – nic w przyrodzie nie ginie, jak to mówi jeden z Kotów.

Przyznajcie – gdy mnie tylko zobaczyliście, pomyśleliście: „Rany, jak sobie radzi kot, który prawie nie widzi?!”. Mój Człowiek mówi czasem, że aż za dobrze... Bo biegam tu i tam, i wszędzie włażę. Naprawdę nie różnię się od innych kotów – i do tego tak bardzo chciałabym wszystko poznać! Myślę, że słyszę lepiej niż moje współdomowe koty. I czuję lepiej. Zdziwilibyście się też, jak sprawnie poruszam się w miejscu, które zdążyłam poznać. Nigdy się nie mylę! A na nowym terenie najpierw chodzę ostrożnie, tak na poziomie kociej wysokości, i wszystko dokładnie obwąchuję, a potem wchodzę coraz wyżej, wyżej… Pewnie, że czasem coś mnie zaskakuje, no i nie wszystko jest dla mnie bezpieczne. Już pogodziłam się z tym, że nie powinnam wychodzić na Zewnątrz – na tzw. Podwórko, gdzie poruszają się ogromne, warczące zwierzęta oraz nie wszystkie psy są tak zabawne i przyjazne jak ten mój. Chociaż czasem myślę, że to przesada, bo na pewno bym już z daleka usłyszała, jak warczący potwór się zbliża. One są niesamowicie szybkie, ale za to dość głośne. I nie wszędzie mogą wejść, bo tak naprawdę są dość niezgrabne. A ja jestem gibka i młoda. Tak powiada mój Człowiek – „gibka”. To znaczy śliczna, prawda? Ale wtedy któryś z moich kotów się śmieje, że nie wiem, o czym mówię. Bo warczące potwory są bardzo podstępne: czasem wydaje się, że taki śpi, albo nie żyje, bo nie rusza się przez kilka godzin, a tu nagle, gdy już siedzisz zadowolony w jego cieniu albo zwiedzasz teren pod nim, zaczyna warczeć i rusza…

Pewnie, że chciałabym widzieć jak inne koty: moje współdomowe, albo te w innych domach tymczasowych. A jestem taka jedna jedyna. Mój Człowiek mówi, że Wyjątkowa! Ale tak naprawdę to chciałabym być taka jak wszyscy. Nie mówię tego nikomu, ale zazdroszczę słodkiej Belli. Miękkie czarne futerko i duże okrągłe oczy. Idealna przytulanka. A ja? Taka rybka z białymi oczami. I czy ktoś jeszcze oprócz moich Ludzi lubi takie kocie rybki jak ja?

Myślę, że życie bywa i straszne, i cudowne jednocześnie. Wiem, że to nie jest odkrywcze, ale tak właśnie uważam. Zresztą prawda nie musi być odkrywcza. Wiecie, że się udało? Że zbiorowa kocio-ludzka pomoc uratowała życia siedemnastu kotom?! Było strasznie, jest cudownie. Dziękuję, dziękuję, dziękuję!!!

A teraz wszyscy zasłużyli na trochę rozrywki. Na pewno już słyszeliście, że w samym środku ludzkiego miasta, w tej najstarszej części, ludzie co roku urządzają sobie taką głośną i błyskającą imprezę z okazji zbliżających się świąt. (Jeśli ktoś mi w tym momencie powie, że koty, a zwłaszcza ja, niedowidząca Emma, guzik wiedzą o tym, co się gdzieś dzieje, to sami mało wiedzą!). I tam wtedy są takie domki, co wyglądają jak te kocie ze styropianu i drewna, ale są wielkie oczywiście, a w środku domków są: człowiek, świecące gadżety, które można gryźć, wisiorki, które można turlać, słomki, które można chwytać, koraliki, które można ganiać, torby, do których można się schować, poduszki, na których można leżeć, figurki, które można rozbijać, miseczki, z których można jeść… (Chwila, a po co jest ten człowiek, o którym powiedziałam na początku – co z nim można zrobić?). No ale – i tam, w miejscu, które jest skrzyżowaniem ludzkiej ulicy Prostej i Stare Miasto, po arkadami, stoją Ludzie, którzy, jak wiecie, opiekują się kotami. Nasi Ludzie. I mają cudne przedmioty, które można kupić – takie kocie i bardziej ludzkie. Dla każdego coś. I co najważniejsze – wszystko, co otrzymają za te przedmioty, będzie przeznaczone na nas – olsztyńskie koty! Zajdźcie tam koniecznie - stoją tam aż do niedzieli włącznie - i kupcie coś! Są torby do chowania, portfele do grzebania, bombki do zbijania, zakładki do…

No i jak myślicie, co dostałam od Kociego Mikołaja? Popatrzcie – myszkę!!!

Ludzie też podobno mają swojego Mikołaja, ale myślę, że właśnie TO jest bajeczka dla małych kociaków. Wiadomo, że prezenty dostaje się za grzeczne zachowanie: wyjadanie wszystkiego z miseczki, a nie tylko galaretkę, co tam jeszcze… - za nie skakanie zza rogu na Człowieka niosącego kubek z herbatą, za nie polowanie na dziwne stwory pod kołdrą i takie tam. Tak mi tłumaczył Kot, jeden ze szczęśliwców, którzy razem ze mną tutaj mieszkają. Kot jest szczęśliwcem, bo to jest jego prawdziwy dom, a nie ciągłe oczekiwanie, jak w moim przypadku. Ale nie o tym chciałam… - czyli Ludzie niestety w ogóle nie kwalifikują się do prezentów od Kociego Mikołaja. Bo czy widział ktoś Człowieka, który zjadałby wszystko z miseczki, a potem mył się jak trzeba łapką? Chi chi. Powiedziałam „niestety” – gdyż moi Ludzie są milutcy oraz bardzo w porządku i ucieszyłabym się, gdyby Koci Mikołaj też o nich pamiętał.

Myślę, że jeśli w końcu pojawi się jakaś mucha, natychmiast ją upoluję i… O! – albo pająk. Pająki są fantastyczne, tak zabawnie uciekają na tych swoich chwiejących się nogach. Albo te cudowne żuki… Więc – gdy upoluję jakiegokolwiek fajnego owada, to nie ściamkam go jak zwykle, ale położę na poduszce śpiącego Człowieka. Na pewno się ucieszy.